Een master is heel erg leuk, maar het vraagt ook veel motivatie en toewijding.
Al in het begin van mijn tijd op de middelbare school wist ik dat ik architect wilde worden. Aangezien architect wel een beschermd beroep is, ben je verplicht om een universitaire studie te hebben gevolgd. Voor mij was het daarom ook geen kwestie van kiezen, maar van moeten om mijn doel te bereiken. Ik heb eerst een hbo-opleiding Bouwkunde in Tilburg gevolgd, waarin ik veel theorie heb opgedaan, maar ook stage heb gelopen om de theorie in de praktijk toe te passen. Mijn uitstroomprofiel was uiteraard gericht op architectuur. Daarna stroomde ik door naar de TU/e, waar ik begon met een pre-master. Tijdens een pre-master wordt het niveau van hbo instromers gelijk getrokken met dat van de universitaire studenten. Het is dus eigenlijk een toetsing van dat wat je al geleerd hebt; en voor mij viel het qua bouwkundige vakken heel erg mee. De universiteit geeft daarnaast ook vakken die op het hbo minder aan bod komen, zoals calculus en statistiek. Dit is wel even wat lastiger, maar de studiepunten zijn goed te behalen mits je gemotiveerd bent.
De meerwaarde van een pre-master is dat je de mogelijkheid krijgt om te wennen aan universitair onderwijs. Het HBO lijkt soms best veel op de middelbare school: veel begeleiding en minder zelfstandigheid. Het is dan heel waardevol om gedurende een half jaar te kunnen wennen aan de nieuwe omgeving en de andere vorm van onderwijs.
Wat ik (aankomende) master studenten zou willen meegeven is dat een master heel erg leuk is, maar het ook veel motivatie en toewijding vraagt. Dit is alleen maar positief wanneer je, net zoals ik, zeker weet dat je dit erg graag wil. Een leuk verschil tussen het HBO en de universiteit is dat het studentenleven op de uni veel meer leeft. Er wordt van alles georganiseerd om niet alleen je kennis, maar ook je netwerk te vergroten. Kort gezegd: Het kost veel tijd en motivatie, maar je krijgt er ook enorm veel voor terug!
